เมื่อวานมาถึงมาเลเซียตั้งแต่เที่ยง แต่กว่าจะมีรถมารับ พามาที่โรงแรม
กว่าจะได้เช็คอินเข้าที่พัก จัดข้างของให้เรียบร้อย
กว่าจะได้ออกไปหาอะไรกิน ก็บ่ายสามเข้าไปแล้ว
อาหารแถวนี้รสชาติพอประทัง แต่ที่เป็นปัญหาคือเรากลับกินอะไรไม่ค่อยได้
คราวที่แล้วมามาเลย์ ก็เจอปัญหานี้แหละ กินอะไรไม่ค่อยได้
แต่กลับไปน้ำหนักขึ้นซะห้ากิโล เพราะกินแต่ Mc และ KFC
จะรอดูว่าคราวนี้จะน้ำหนักขึ้นอีกกี่กิโล
-_-'
ซื้อซิมการ์ดมา แต่เน็ทเวิร์คล่มทั้งระบบ ใช้โทรศัพท์ไม่ได้
ซื้อชั่วโมงอินเตอร์เน็ทในห้องมา ก็ดันโชคดี เจอห้องที่ไม่มีสัญญาณไวร์เลส
(รอไปอีกสี่วัน ถึงจะได้ย้ายห้อง โฮๆๆๆ)
จะลงไปเล่นเน็ทที่ Business Center ก็ราคาโหดมากมาย ชั่วโมงละร้อย
อินเตอร์เน็ทคาเฟ่ใกล้ๆโรงแรม ชั่วโมงละ 25 บาท พอทนไหว
แต่....กลางคืนน่ากลัวมากมาย เดินไปคนเดียวอาจโดนฉุดได้ ต้องชวนเพื่อนไปเสี่ยงอันตรายด้วยกัน
เช้าขึ้นมาตาลีตาเหลือกอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเพื่อรีบไปเรียน
อาหารเช้าที่นี่ไม่อร่อยเท่าที่โรงแรมเดิม แต่ก้อ...เอาอะไรมากกับประเทศนี้
รู้สึกยังกับติดอยู่ในป่า ฮือๆๆๆ
เฝ้ารอวันที่บีมาหา จะได้ชวนนั่งรถเข้าไปเที่ยวในตัวเมือง KL
อยากไปช้อปปุ้ง อยากไปหาอะไรอร่อยๆกิน
แงๆๆๆ อีกตั้งหลายวัน
วันทั้งวันหมดไปกับการนั่งเฝ้าจอคอมที่ Self-Learning Center ของ Air Asia Academy
เรียนเกี่ยวกับตระกูล Airbus 318-319-320 เยอะแยะมากมาย
สารภาพว่ารู้เรื่องไม่ถึงครึ่ง แถมได้ที่รู้น่ะ อาศัยบุญเก่า เพราะที่เคยบินกับเอเชียน่า เราก็บิน A321
หน้าตามันก้อคล้ายๆกันแหละ ต่างกันที่รายละเอียดนิดหน่อย
แอบออนไลน์เล่น Hi5 ทั้งวัน เพราะการนั่งเรียน on demand กับคอมมันน่าเบื่อมาก
เลิกเรียน รีบโทรไปหาคนที่คิดถึง
อืม.....ท่าทางเฉยๆ ไม่รู้คิดถึงกันบ้างไหม
อยากบอกให้รู้ว่ายังรักและคิดถึงไม่เปลี่ยนแปลง
แต่ก็ได้แค่คิด.......
วันนี้สอบไปแล้วสองวิชา
วิชา Aircraft Diagram กับสอบ SEP
SEP คือการสอบเพื่อเอาใบอนุญาตทำงานกับเครื่องบินแบบนั้นๆ
มันก็หมายถึงใบอนุญาตการทำงานของเรานั่นแหละ
เลยค่อนข้างจะซีเรียสนิดหน่อย
ที่ซีเรียสเพราะอยากได้ 100 เต็มด้วย เพราะเท่าที่เคยเทรนมา มันก็ 100 เต็มตลอด
เคยได้ 99.5 ไปหนนึง แต่โดยรวมคะแนนที่เคยสอบเอาไว้มันก็ดี
พยายามเข้าหน่อย ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ
คะแนนออกมามันก็ได้อย่างที่หวังอะนะ
ร้อยเต็ม ^_^
ดีใจ....แต่ไม่รู้จะอวดใครดี
อยากบอกคนดี แต่ก็ไม่กล้าโทรไปตอนนั้น
ทำไมก็ไม่รู้
เมื่อคืนกลับจากเรียนวิชา Aircraft Familierization และ Aircraft Visiting
ความรู้สึกที่ได้ขึ้นไปเจอเครื่อง A320 ในฐานะลูกเรือ
เป็นความรู้สึกที่ไม่ตื่นเต้นมากเท่าที่คาดเอาไว้
คงเป็นเพราะเราเคยบิน A319 และ A321มาแล้ว
ลักษณะทั่วไปของเครื่องแทบไม่ต่างกันมาก ที่แตกต่างไปนิดหน่อย
คือลักษณะทางออกฉุกเฉินและ interiorภายในเครื่อง
กลับมาถึงโรงแรมแบบหมดสภาพเพราะทั้งเหนื่อย ทั้งง่วง
มาถึงโรงแรมเปิดดูข้อความใหม่ในโทรศัพท์
ได้รับข้อความจากแมวยักษ์ ขอให้โทรกลับ หรือติดต่อกับบี
เลยรีบโทรกลับไป ไม่รู้มีเรื่องด่วนอะไรนักหนา
พอได้คุยกันถึงรู้ว่ามีเรื่องราวเกิดขึ้น เพราะพี่พีดันเข้ามาอ่านข้อความในบล็อก
พอรู้ว่าเรื่องที่เค้าเข้ามาอ่าน มันเป็นเรื่องของคอนเสิร์ตในวันเดี่ยวตี๋
เราก็แค่รู้สึกว่า เรากลัวน้องๆวงคิงคองไปได้ยินอะไรผิดๆมาแล้วจะเข้าใจผิด
กลัวว่าคุณครูกับพี่เอจะเข้าใจผิด
กลัวไปหมด
แต่พอได้คุยกับพี่เอแล้วก็โอเค สบายใจขึ้น
กว่าจะเคลียร์เรื่องอะไรต่อมิอะไรเสร็จ หมดค่าอินเตอร์เน็ตกับค่าโทรศัพท์ไปหลายบาทเชียว
เฮ้อ !!!!
วันนี้เรียนวิชา Duties & Checks เกี่ยวกับหน้าที่และความรับผิดชอบของลูกเรือที่ขึ้นไปทำงานบนไฟลท์
แล้วก็สอบวิชา Door and Slide Drill สอบความสามารถในการจัดการกับเหตุการณ์ฉุกเฉินต่างๆบนเครื่อง
แอบมึนนิดหน่อย เพราะจำสับสนกับความรู้เดิมสมัยอยู่ที่เอเชียน่า แต่คะแนนออกมาก็โอเคอะนะ
ได้คุยกัยเม่ย เม่ยบอกว่าท่าทางที่เรา evacuate เราดูคิขุมาก สมกับที่ไปอยู่เกาหลีมา
T__T
เม่ยจะรู้มั๊ย ว่าเราตั้งใจจะทำท่าโหดสุดชีวิตแล้วนะ แต่ไม่สำเร็จ
แบบว่า crowd control ท่าทางเราคงดูคิขุจริงๆ
เฮ้อ !! ไม่ได้ตั้งใจจะให้ดูคิขุเลยให้ตาย !!!
กลับมาจากเรียนและสอบ
ได้ย้ายห้องแล้ว
ตอนนี้เลยย้ายมาอยู่ที่ห้อง 828 มีไวร์เลสด้วย
ไชโย้ ! ในที่สุด เราก็ได้กลับมาสู่ความเจริญซะที
ได้ออนไลน์คุยกับบี ก็เลยทำให้ได้รู้ว่าวันนี้ทั้งวัน บียุ่งเรื่องบล็อกของเราตลอดเลย
รู้สึกผิด และรู้สึกเสียใจนะ
ไม่คิดว่าแค่การที่เราเขียนเรื่องอะไรต่ออะไรของเรา
มันจะทำให้คนอื่นๆเดือดร้อนกันขนาดนี้
เรายังโชคดีที่อยู่ไกล แต่บีที่อยู่ใกล้กว่าทางโน้นคงรับไปเต็มๆ
กลับมาย้อนคิดเรื่องราวของตัวเอง
เราอยู่มาทั้งชีวิต ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีใครเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัว
ถ้าใครที่สนิทกับเราจริงๆ ก็จะรู้ว่าเราหวงความเป้นส่วนตัวของเรามากขนาดไหน
เราไม่เคยยุ่งเรื่องของชาวบ้าน และก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของเราด้วย
ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้น มันกระทบจิตใจของเราพอสมควร
มันไม่ใช่แค่คนคนเดียว แต่เป็นคนตั้งหลายคนที่เข้ามาวุ่นวายกับบล็อกของเราในเวลาเดียวกัน
ทั้งพี่พี และพี่สาวคนสวยของเจ้าแมวยักษ์
แล้วก้อยังมีขาจรที่คนสองคนนี้ชักนำให้เข้ามาวุ่นวายในชีวิตเราอีก
การที่เราจะสนใจความเป็นไปของใครสักคนจนไปเสิร์ชหาบล็อกเค้าในอินเตอร์เน็ตเนี่ย
เค้าต้องสำคัญแค่ไหนกันนะ
เราไม่รู้หรอก เพราะเราไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร
เราเป็นคนที่ซีเรียสเรื่องนี้ ก็เลยให้เกียรติคนอื่นในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน
เราแค่สงสัยว่า การที่ใครสักคนสนใจเรื่องของเรามากขนาดนี้
แปลว่าเค้าชอบเรามากๆเลยใช่มั๊ย
.....
หรืออีกแง่นึง เค้าเกลียดเรามาก
.....
เรื่องของพี่พี บีบอกว่าให้ปล่อยไว้ให้บีเคลียร์เอง
แต่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเราโดยตรง
เราจะปล่อยให้บีวุ่นวายเดือดร้อนอยู่คนเดียว คงไม่ใช่
แต่เราจะทำอะไรได้ เราอยู่ไกลขนาดนี้
เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันทำให้เราหมดใจยิ่งกว่าเดิม
ไม่ใช่เราไม่รัก TKCแต่อะไรๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
มันทำร้ายความรู้สึกเรา จนเราไม่อยากเข้าไปหยิบจับอะไรในคลับอีกแล้ว
คลับไม่ใช่ที่ที่อบอุ่นสำหรับเราอีกต่อไป
หมดใจแล้ว
กลับน้องๆ staff คุณครู พี่เอ พี่จีจี้ พี่ก้อย และคนอื่นๆที่ดีกับเรา
เรายังรักเค้าอยู่นะ
ยังให้ใจทุกๆคนเหมือนเดิม
แต่ไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกลับไปสู้งานหนักๆเหมือนเดิมแล้วหละ
วันไหนใจมา จะกลับไปเหมือนเดิม
แปะรูปดีกว่าน้อ....
อันนี้โรงแรมที่นี่ เป็นห้องที่อยู่กับรูมเมทอีกคน
ปัจจบันย้ายมานอนคนเดียวแล้วหละ
ที่โรงเรียนค่ะ ชื่อโรงเรียน Air Asia Academy หรือ Academy Air Asia
ฟังคล้ายๆ Academy Fantasia เนอะ
ผนังห้องเรียน มีคำขวัญปลุกใจเกี่ยวกับ Safety
ห้องเรียน Mock-up ค่ะ
ไสลด์ที่เห็น เป็นสไลด์ของ A320 เอาไว้ให้เราเรียน และหัดโดดกันจริงๆ
ด้านหลังเป็น Mock-up ของ cockpit B737-300
หน้าห้องเรียนค่ะ
รักแรกพบค่ะ
จำไม่ได้ว่าหลงรักการบินมาตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ชอบเครื่องบินมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
นี่คือชุดวันที่ใส่ไปเรียนบนเครื่อง
อันนี้วิวจากห้องนอนใหม่ที่ย้ายไปค่ะ
