ห่างหายไปนานกับการอัพดูด รูดบล็อก เนื่องจากกลับไปบ้านคราวนี้ต้องไปทำธุระสำคัญ ว่าด้วยเรื่องการทำสัญญากับธนาคาร และเรื่องโอนบ้าน เหนื่อยพอดู เลยได้ความรู้ใหม่ว่า การจะมีบ้านสักหลัง ต้องพร้อมทั้งกาย ใจ และต้องทำการบ้านมาให้ดีๆ ไม่งั้นจะหัวหมุนทรมานbodyแบบที่ฉันกำลังเป็นอยู่นี่แหละ
กลับมาบินคราวนี้เป็นแพทเทิร์นยาวเหยียด BKK~ICN~SIN~ICN~HKG~ICN~HAN~ICN~BKK แค่เห็นรายการยาวเหยียดก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาในท้อง ยังดีที่เป็นไฟลท์ D-type ไม่รู้สึกทรมานหัวใจมากเท่าที่ควร
เริ่มต้นแพทเทิร์นบินไฟลท์OZ744 ออกจากบ้านคืนวันที่ 23พ.ค.กับพี่หมีสุดสวย
ภาพพวกนี้เป็นภาพที่น้อยคนจะได้เห็น พวกเรากำลังเริงร่าอยู่ใน GLY
ถุงมือที่ใส่เป็นถุงมือเคลือบยาง กันความร้อนได้มากกว่าถุงมือปรกติ เอาไว้ใช้เวลาจัดรถอาหาร
ส่วนวันที่25พ.ค.ก็เริ่มต้นไฟลท์ไปสิงคโปร์ วันนี้ลูกเรือหน้าตาคุ้นเคยกันทั้งนั้น ฉันทำงานเป็นจูเนียร์ในครัวหลัง แม้จะมีรุ่นน้องรุ่น 82ทำงานอยู่ด้วย แต่น้องผู้ชายมีหน้าที่ขาย Duty Free ค่ะ งานส่วนใหญ่จึงตกเป็นหน้าที่ของฉัน แต่ก็ไม่ปริปากบ่นอะไรเพราะชินแล้ว -_-' ตอนแรกน้องเขายังไม่รู้ว่าฉันเป็นรุ่นพี่ ตั้งท่าจะจิกกันลูกเดียว (ชาติที่แล้วเป็นนกเหรอคะน้อง จิกไม่ดูตาม้าตาเรือ) แต่ก็ไม่ใช่ธุระอะไรที่ฉันจะต้องไปจิกเขากลับนี่ ตราบใดก็ตามที่เราทำหน้าที่ของเราครบถ้วน ตามตำราทุกประการ ใครก็มาว่าเราไม่ได้ ทั้งรุ่นพี่และผู้จัดการไฟลท์นี้ก็ดีเหลือหลาย เลยไม่อยากทำตัวเรื่องมากไปให้เป็นที่วุ่นวายขี้ปาก(แอร์เกา) ในที่สุด ไอ้รุ่นน้องวางก้ามคนนั้นมันก็รู้เองว่าฉันเป็นซอนแบนิมหรือรุ่นพี่ ก็จ๋อยไป งานนี้ไม่รู้เขาจะสำนึกไหม ว่าจะจิกใคร จงดูให้ดีๆ
มาคิดดูอีกที ก็แอบดีใจ เขาคิดว่าเราเด็กกว่าเพราะเราหน้าเด็กแน่ๆเลย คิดได้แบบแล้วสบายหัวใจ ทำงานได้สนุกสนาน
วันนี้ใช้เครื่อง A330บินค่ะ ข้อเสียของมันคือ เป็นเครื่องที่จุจำนวนผู้โดยสารได้โหดมาก โดยเฉพาะครัวหลังซึ่งฉันทำงานอยู่ แต่ก็ไม่เป็นไร ไฟลท์นรกแตกกว่านี้ก็เคยทำงานมาแล้ว ผู้โดยสารวันนี้มากกันเป็นครอบครัว น้องเด็กวิ่งกันให้วุ่นเต็มเคบินไปหมด อะนะ ฉันก็วางมาดเป็นพี่แอร์ใจดี แจกขนม แจกของเล่น หนักๆเข้า เฮ้ย !ชักไม่ไหว น้องเด็กเอาขนมและของเล่นไปซ่อน แล้วทำหน้าใส ขอใหม่อยู่เรื่อย เลยจับกินโค้กกับถั่วให้มันลงไปท้องอืดซะให้เข็ด แถมด้วยยิ้มหวานจ๋อย มาดพี่แอร์ใจดี๊ ใจดี น้องเด็กทั้งหลายไม่มีใครรู้ทัน กินโค้กกับถั่วกันถ้วนหน้า ไม่นานพออิ่มกันได้ที่ก็หลับปุ๋ย มีบางคนที่ปวดท้อง เริ่มกระสับกระส่าย (ชิชิ โสนะหน้า บอกแล้วว่าอย่ากินเข้าไปเยอะ โค้กกับถั่ว พออยู่บนเครื่องแล้วมันทำให้ท้องอืดได้มากขึ้นกว่า 30%) ก่อนเครื่องลง น้องเด็กหลายคนมีอาการเมาเครื่องไม่รู้ว่าเป็นเพราะเครื่องตกหลุมอากาศได้อย่างน่าเวียนหัว หรือน้องเด็กกินขนมที่เราวางยาไว้มากไปหน่อย เริ่มรู้สึกผิดแฮะ แต่ไม่เป็นไร บอกแล้วว่าฉันเป็นแอร์ที่ดี๊ !!! เลยจัดการดูแลน้องเด็กอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง พ่อแม่เขาท่าทางชื่นชมน่าดู หารู้ไม่ว่าทำไปเพราะสำนึกผิด ~>_<~ วิธีดูแลคนที่มีอาการเมาเครื่องจนอาเจียนก็ไม่มีอะไรมาก เช่นหากระดาษทิชชูให้เขาใช้เช็ดคราบสกปรก หาน้ำอุ่นๆให้เขาดื่มล้างปาก เอาถุงair sicknessให้เขาเตรียมไว้ เผื่ออาเจียนออกมาอีก หาผ้าร้อนมาให้เขาเช็ดหน้าตาให้สบายตัวขึ้น และถ้ามีเวลาพอ อย่าลืมใส่ถุงมือล่ะใครจะว่ายังไงฉันไม่สนหรอก แต่ป้องกันตัวเราจากเชื้อโรคต่างๆไว้เป็นดีที่สุด ส่วนใครที่เข้าใจว่าเวลาขึ้นเครื่องแล้วอาเจียน ให้เอายาแก้เมาเครื่องยัดใส่ปากผู้ป่วย อันนี้เป็นความคิดที่ผิดนะคะ คือถ้ารู้ตัวว่าเมาเครื่อง กรุณารับประทานยาก่อนขึ้นเครื่องอย่างน้อยประมาณ 15-30นาที เพื่อให้ยาออกฤทธิ์ แล้วคุณก็จะง่วงหลับไป ไม่มีอาการทรมานกับเครื่องบิน แต่ถ้าเกิดอาการปั่นป่วนขึ้นมาแล้ว ยาทั้งกำก็ไม่สามารถช่วยคุณได้หรอกค่ะ อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้โดยสารขอยาแก้เมาเครื่อง เราก็มีไว้บริการอยู่แล้ว เพียงแต่เราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจด้วยว่ามันอาจจะไม่หายในทันที ต้องใช้เวลาให้ยาออกฤทธิ์
ประตู4Rของเครื่อง A330ค่ะ นานๆจะได้บินทีเพราะเป็นเครื่องที่ใช้บินไปสิงคโปร์ และญี่ปุ่นเท่านั้น
interiorภายในสวยงามกว่าเครื่องรุ่นอื่นๆของบริษัท
ชอบใจที่สุดตรงที่มันมี monitor seat และ ปุ่มเปิดปิดไฟด้านบนให้แอร์ทำงานได้สะดวกขึ้นด้วย
วันนี้บินกับรุ่นน้องชาวไซ่ง่อนรุ่น 81ค่ะ เธอชื่อไหมอัน หน้าตาน่ารักหมดจดดีเนอะ
เนื่องจากวันนี้บินกับน้องง่อนคนที่เคยบินด้วยกันมาก่อน แถมเจอกันบ่อยๆที่โรงแรม ทำให้รู้สึกว่าไฟลท์นี้น่าจะมีอะไรสนุก ไม่น่าเบื่อกว่าที่เคยไปสิงคโปร์มา เสียดายนิดนึงตรงที่เราเปลี่ยนโรงแรมแล้ว จากโรงแรมเดิมคือ Trader's กลายเป็นโรงแรม Furama ซึ่งอยู่ไกลออกไปหน่อย แต่ก็ตั้งอยู่ใมองอยู่ดี ทางโรงแรมมีรถรับส่งไปถนนออร์ชาร์ดเหมือนเดิม
หน้าตาโรงแรมใหม่ค่ะ ถึงจะไม่ค่อยดีเท่าที่เดิมแต่ก็พอทนอยู่ได้ ไม่ถึงกับเลวร้ายมาก
ส่วนรูปล่างเป็นอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ
ห้องนอนโรงแรมไหนก็หน้าตาเหมือนกันทั้งโลก สุดท้ายก็หลับสนิทอยู่ดี เพราะทำงานบนไฟลท์มันเหนื่อยจริงๆ
ช่วงนี้เป็นฤดูกาลGrand Saleของทั่วทั้งเกาะสิงคโปร์ นับเป็นช่วงเวลาสวรรค์ของนักช้อปปิ้งโดยแท้ สาวกแบรนด์เนมทั้งหลายสามารถมาจับจ่ายละลายทรัพย์ที่สิงคโปร์ได้อย่างเมามัน แต่เนื่องจากตอนนี้ฉันกำลังพยายามเก็บเงินสุดชีวิต เพราะเกเรบินๆหยุดๆมาเสียหลายเดือน ก็เลยต้องหักห้ามใจ ทำได้แค่ window shopping ไปพลางๆ เดินกับน้องไหมอันจนเหนื่อยก็ได้แวะกินมื้อเที่ยงที่ฟู้ดคอร์ทในLucky Plaza ค่ะ วันนี้กินข้าวอบหม้อดินทะเล ไม่ได้กินตั้งนาน พอมากินอีกที อร่อยจังเลย
ในที่สุดก็แพ้ใจ ได้เจ้าตัวนี้มาในราคา 8 $SDค่ะ หน้าตามันแป้นๆ ตัวนุ่มนิ่มกอดสบายจัง
ก่อนนอนเอาแรง ก็สั่ง room serviceมากินอีกมื้อ ค่ะ
จานนี้เรียกว่า Spagetti Con Le Grozze Salmon น่าตาน่ากิน แต่รสชาติก็พอกินได้ ไม่ถึงขั้นอร่อยโหด
ส่วนรูปด้านล่างคือ bento set ซื้อที่ห้าง Takashimaya เอามาไว้รับประทานก่อนไปบิน
ขากลับไฟลท์ไม่เหนื่อยเท่าขามา แต่ง่วงมากๆ เพราะก่อนบินนอนไม่ค่อยหลับ ผู้โดยสารขากลับเต็มทุกที่นั่งแต่เสิร์ฟสบายๆเพราะส่วนใหญ่อยากนอนมากกว่า มีผู้โดยสารคนนึงเป็นรุ่นพี่รุ่น 72 มาเที่ยวกับคุณแม่ แล้วถือมะม่วงกับมังคุดมาฝาก ไอ้ตัวฉันน่ะไม่ค่อยตื่นเต้น เพราะได้รับประทานบ่อยแล้ว แต่ได้ปอกมังคุดและมะม่วงให้รุ่นพี่เกาหลีได้รับประทานกัน เท่าที่สังเกตดู คนเกาหลีชอบผลไม้ที่นิ่มและมีรสหวานอย่างมะม่วง มังคุด ละมุด ทุเรียน ผลไม้พวกนี้เป็นผลไม้เมืองร้อน ไม่มีปลูกที่เกาหลี เลยมีราคาแพงมากๆ คงเหมือนกับสาลี่ หรือเชอร์รี่บ้านเราที่ราคาแพงและไม่อร่อยเท่ากับไปกินถึงถิ่น
ได้ถ่ายรูปกับไหมอันอีกแล้วค่ะ
ส่วนรูปนี้ถ่ายที่สนามบินคิมโปหลังลงมาจากไฟลท์ หน้ามันแผลบ เพราะเหนื่อย และง่วงเหลือทน
ข่าวดีอีกอย่างคือน้องเพื่อน เจ้าน้องสาวตัวกลม มันสอบเอ็นท์ได้(อีกแล้ว) ได้เข้าคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล อืม....สมใจแม่ซะที แม้ว่าที่จริงแม่จะอยากให้น้องเรียนที่เภสัชฯ จุฬาฯ แต่แหม คนเรา อะไรจะได้อย่างที่ใจฝันทุกประการ มันก็มีล้มบ้าง ลุกบ้าง ปนๆกันไป ไม่งั้นชีวิตจะสนุกได้ยังไง
กลับมาถึงโรงแรม เจอข้อความในskypeขึ้นมา เป็นชื่อของหมาย้วยที่ใช้ออนไลน์
"หมารักคนย้วย ช่วยด้วยแฟนหาย ! "
เอ้อเฮอ...นี่ฉันไม่ได้โทรหาแค่ไฟลท์เดียว มันต้องประกาศกันอย่างงี้เลยเหรอเนี่ย -_-'
No comments:
Post a Comment